Rozdział 66.

Wszyscy się zlecieli. Czułam się upokorzona, chyba o to mu chodziło. Zayn podleciał prędko do mnie, podniósł mnie. Zaniósł do mojego pokoju, poprosił abym chwilę zaczekała. Wyszedł, a do mnie doszły tylko nie zrozumiane krzyki.
~* Oczami Zayn'a. *~
Wszyscy poszliśmy do salonu. Właściwie to nie, ja Liam i Louis. Gdyż Niall poszedł do kuchni, Lilo do swojego pokoju, no Hazza też gdzieś tam. Nagle usłyszeliśmy donośny śmiech Stylesa, bardzo nas to zaciekawiło więc czym prędzej polecieliśmy za głosem. To co zauważyłem doprowadziło mnie do szału. Koło nas leżała walizka. A na górze stał Harry i jak mówiłem, głośno się śmiał. Pod jego nogami leżała Lilo. Miałem ochotę mu przywalić, podleciałem do niej chwyciłem ją na ręce i zaniosłem do jej pokoju. Jednak wróciłem, nie mogłem tak po prostu, zachować się tak jakbym tego nie widział. On zrobił to specjalnie. Wszyscy stali w tych samych miejscach. Styles nadal się chichrał.
Z.- Styles, zamkniesz się w końcu? i co było w tym takiego śmiesznego? - Chciał odejść ale przycisnąłem go do ściany. Musiałem mu wszystko wygarnąć. - Zachowujesz się jak idiota! jednego dnia mówisz, że ją kochasz drugiego już bzykasz się w Paryżu z tym plastikiem. Nie pomyślałeś, że może ją to zaboleć? jeszcze teraz ją specjalnie ją upokorzyłeś. - Czułem, że mówię bez taktu. Słowa, zaczynały mi się plątać. Puściłem go, zbiegłem po walizkę i bez słowa poszedłem do jej pokoju. Nie wiedziałem, jak się zachować. Przecież ona mnie też zraniła, ale robię dobrze. Nikt do niej nie podbiegł tylko ja! Nawet jej brat się tym nie przejął. Jedyne emocje jakie zauważyłem, to przerażenie Daddiego. Otworzyłem drzwi, siedziała nadal w tym samym miejscu. Zamknąłem za sobą, nie pewnym krokiem podszedłem do niej. Usiadłem obok i przytuliłem.
~* Oczami Lilo. *~
Przytulił mnie, mimo iż go tak bardzo zraniłam. Odrzucałam jego zaloty i mimo iż wiedziałam, że mnie kocha związałam się ze swoim przyjacielem którego kocham, czuję, że to wszystko jest coraz bardziej skomplikowane. Jestem z Maksem, kocham go! Nienawidzę Stylesa, ale go kocham. Zayn? go chyba też. Nie cierpię siebie. Każdemu tylko niszczę życie, to się staje nie do zniesienia. A wiecie co wam powiem, że zostały trzy dni do moich urodzin. Ale ja nie chcę dorastać. Nie chcę mieć tych szesnastu lat, to tak mało brakuje do pełnoletności. A ja chciałabym znowu być dzieckiem, które cieszy się z błahostek. Wtuliłam się bardziej w mulata. Poczułam łzę na policzku, mimo , że obiecałam sobie, że przez tego idiotę więcej płakać nie będę! Ale przecież miałam z Zaynem porozmawiać, nie mogę z tym zwlekać. On musi wiedzieć, że to wszystko jest takie skomplikowane, że kocham trzech naraz. Nawet Maks o tym chyba nie wie, jak na razie powiedziałam to wszystko Marcowi. Właśnie! Muszę iść jutro na wizytę.
LL. - Zayn, ja muszę z tobą poważnie porozmawiać.
Z. - Sądzisz , że chcę wysłuchiwać, że wiesz ,że cię kocham. Ale nie chcesz żeby mnie to bolało, bo ty mnie nie? Widzisz jak bardzo mi na tobie zależy? Ja jako jedyny ci pomogłem, mimo, że nie musiałem po tym jak związałaś się z innym wiedząc o moich uczuciach. Przepraszam, nie chcę tego słuchać.
LL. - Zayn! Ale ty tego nie rozumiesz, to jest cholernie skomplikowane. Ja jestem cholernie skomplikowana! Ja ci muszę to powiedzieć, bo nie chcę cię stracić.- Oderwałam się od niego, musiałam widzieć na wprost jego reakcje więc przysunęłam fotel i usiadłam na przeciw.
Z. - No więc, proszę mimo, że nie chcę wysłucham cię.
LL. - Zayn, bo ja.. ee jesteś drugą osobą której to mówię.
Z. - Niech zgadnę, Max? - powiedział to nieco nie miłym tonem, ale mu się nie dziwię.
LL. - Mylisz się, był to doktor Marco. On jedyny wie, że kocham trzech mężczyzn naraz, i nie potrafię sobie z tym poradzić. Rozumiesz?
Z. - Ta, mam rozumieć, że nie masz już kawałka serca dla mnie bo kochasz Maksa, Harrego i Thomasa.
LL. - Nie Zayn! Znowu się mylisz. Bo ja kocham Maksa, dlatego z nim jestem. Zgodziłam się, chociaż nie byłam tego pewna, czy powinnam. Kocham Stylesa, i tak bardzo tego żałuję chciałabym wybić sobie miłość do niego z głowy, ale nie potrafię bo moja nienawiść jest słabsza od tego czym go darzę. Trzecią osobą jesteś ty. Tak , możesz mi nie wierzyć. Dlatego uznałam, że muszę z tobą porozmawiać, bo nie chcę cię stracić. Bo cię kocham, tak samo jak tamtą dwójkę. Wiem, wiem powiesz dziecko.
Z. - Przepraszam, muszę się przejść. - rozpłakałam się, liczyłam na słowa otuchy. Typu, że to minie, mimo, że nawet mógł tak nie myśleć. Liczyłam na jakie kolwiek słowo które byłoby proste? Na przykład, Zaczekam? Może na za dużo liczę? I może on miał kiedyś rację krzycząc do mnie, że jestem rozpieszczonym bachorem? Drzwi trzasnęły on wyszedł. Nie potrafię tu siedzieć i ryczeć. Ja muszę to odreagować. Wyjęłam telefon. Nie byłam pewna do kogo zadzwonić. Rzuciłam go w kąt, chwyciłam portfel wrzuciłam luzem kasę do kieszeni spodni. Zbiegłam na dół, chwyciłam za buty które szybko nałożyłam. Wiedziałam, że mam mało czasu, za pięć sekund już tu wszyscy będą. Mogłam postarać zrobić się to wszystko ciszej, ale wtedy zajęłoby to więcej czasu. Usłyszałam głosy, otworzyłam drzwi i zaczęłam biec.
PRZEPRASZAM, NIE MAM OSTATNIO WENY. 
TAK SAMO JAK OCHOTY, TUTAJ PISAĆ. 
POSTARAM SIĘ WSZYSTKO NADROBIĆ. 

KOMENTUJCIE! PROSZĘ, BO NIE WIEM CZY JEST SENS DALEJ TO PROWADZIĆ.